Beste Laura van Dolron,

Normaal gesproken wijd ik mijn blog aan culturele ervaringen die het leven iets draaglijker maken, maar voor jou maak ik een uitzondering. Dat komt omdat je oudejaarsconferentie dan wel snoeihard en onverteerbaar was, maar ook eerlijk en oprecht. En dan is snoeihard weer te behappen – gewoon omdat ik zie dat je niet anders kunt dit jaar.

Ik heb niets met kunstenaars die wild om zich heen slaan, maar jij kunt bij mij een potje breken omdat ik onnoemelijk veel respect heb voor je manier van theater maken. Vanaf de eerste voorstelling die ik van je zag, zo’n 5 jaar geleden in een klein zaaltje achter Hotel Americain, was ik onder de indruk van je ‘stand-up filosofie’.  

Gewoon omdat je daar in je eentje in al je kwetsbaarheid prachtige teksten staat uit te spreken, boeiende verhalen en rake beschouwingen deelt die je op de juiste momenten dan weer afwisselt met heerlijk onderkoelde humor. Vrienden hebben mij laten kennis maken met je en ik heb weer andere vrienden meegenomen naar je voorstellingen – van Amsterdam naar Den Haag de afgelopen jaren.

Je hebt nu een conference gemaakt waarin je more than ever afstand neemt van spel en schijn. Waarin je op zoek gaat naar de kern; wat vind ik echt, wat voel ik echt en wat laat ik daarvan zien aan mijn publiek? Nou, alles dus! En dat is niet mis om als bezoeker te verwerken – omdat je ook onze gebroken harten raakt. Is dit erg? Nee, want kunst mag schuren, moet schuren, als dit is wat het is.

Het schizofrene alleen is dat je walging van gespeelde vrolijkheid – van Wim Kan’s schijnheiligheid omdat hij zijn depressieve gevoelens al die jaren onderdrukte – in het theater klinkt. Een plek waar veel collega’s van jou hun particuliere gevoelens van het moment (technisch?) onderdrukken en ten diensten stellen van de artisticiteit.

Maar dat geef je zelf ook toe, dat je nu gekozen hebt voor morele prioriteiten boven artistieke. En dat vind ik dus zo leuk aan je! In je voorstelling zeg je dat je niet leuk bent en nooit bent geweest. Moet ik dit serieus nemen? Lach en traan komen uit hetzelfde vaatje, dus depressie en humor zitten ook niet ver van elkaar.

Wat mij betreft voel je de tijdsgeest haarfijn aan; volgens mij zijn we allemaal, net als jij, bedrogen en murw geslagen door de schijnheiligheid van onze politici, bankiers, bestuurders, journalisten en ja, ook kunstenaars.

‘Ik heb bakken met liefde nodig’, verzucht je. Mocht het iets van troost bieden: je bent niet de enige…

Liefs,

Irina